Ale Miłość do nich jest potężnym kompasem…nie zmartwienia i lęki, i nie nawyki zachowania i kontroli, nie intelektualna arogancja…

Miłość  czyli dawanie nie tego, co należy,

Nie tego, co wygodne,

Nie tego, co przyjmuje się za normy społeczne,

Nie tego, co sprawi, że dziecko będzie Cię kochać czy też potrzebować,

Ale tego, czego naprawdę pragnie,  z poszanowaniem jego zasobów i potencjału.

 

Większość rodziców nadal nie słucha tego, co tak naprawdę mówią ich dzieci.

„Od tysięcy lat dają im to, co „właściwe”, niczym wymyślny klucz, który nie otwiera żadnych drzwi” – (cytat z książki „Cud rodzicielstwa” autorstwa Shai Orr).

Pamiętam słowa mojego syna: „O mnie pytaj mamo… nie pytaj o szkołę…, pytaj o mnie, co w moim świecie….!” 

I moje słowa do nich, kiedy nie wiem:  „Pozwól mi zrozumieć proszę…. Pokaż mi jak Cię wspierać…. Pokaż mi proszę, co przegapiam… Powiedz mi jak reagować, jak jesteś zły, smutny…radosny...Powiedz mi czego potrzebujesz”.

I tak uczę się tego każdego dnia, towarzyszyć im w drodze odkrywania siebie i świata krok po kroku. I nie jest to droga wolna od trudnych rozmów i zmagania się z samą sobą. Piękne jest dla mnie to, że dzięki nim poszerzam swoje horyzonty, uwalniam moje skostniałe schematy, uwalniam swoje lęki – bo mam zaufanie do nich.